Wybuchowe Mistrzostwa
Dziś nie będzie „ohów i ahów”. Nie będzie radości i uśmiechu od ucha do ucha. Bo MTB to rzecz bardzo nieprzewidywalna i czasem brutalnie przypominająca o twardych zasadach gry.
Będzie poważnie, smutno i pod gęstym sosem rozczarowania.
Eee, serio? ;)
Bo MTB to przede wszystkim radość, wolność i nieskończone endorfiny! To ludzie, to emocje, a wszystko to podkręcone otoczką wyścigową – szczególnie tak ważną i prestiżową jak Mistrzostwa Polski – daje petardę, której nie przytłumi nawet totalny fakap.
No tak, bo fakapem zakończył się mój start w MP XCM w Wiśle.
Forma była naprawdę dobra! To był dobry dzień na ten wyścig. Ujechałem dokładnie 19 kilometrów. Cały ten czas nie podpuściłem się, jechałem 100% swoje. Czyli równo i mocno, ale z dużym zapasem na podjazdach. Odpoczynkowo na wypłaszczeniach (nie pamiętam takowych xD) oraz bezkosztowe zdobywanie instant- przewagi na zjazdach. To dobra strategia, o ile dotrwa się do końca by móc wypalić ostatnie rezerwy : )
Tymczasem… Na kolejnym bardzo szybkim ale usłanym już konkretnymi kamerdulcami zjeździe usłyszałem wybuch moździerza zaraz przy mnie. Rany, atakujo! Mnie atakujo! Trafili w koło! Już po mnie!
Nooo… Ścigam się 16 lat, nie zdarzyło mi się rozwalić koła. W ogóle, a co dopiero w tak spektakularny sposób. Huknęło jak z armaty. Opona w jedną stronę, carbonowe drzazgi w drugą.
Walnęło to walnęło, nie ma co tu roztrząsać… Wyścig skończył się dla mnie bardzo, bardzo niespodziewanie, w jednej sekundzie.
Szkoda, bardzo szkoda…
To było tylko jedno z nieszczęść.
Rozkraczyłem się między dwoma, meeega zarąbistymi zjazdami. Właśnie to kocham w MTB… Najważniejszy wyścig, do którego przygotowywałem się już docelowo od tygodni. Rozwalone koło. A ja zacząłem jęczeć, że nie mogę dalej jechać tego zjazdu, który był po prostu sztosem. Dojeżdżając na takie wyścigi spod Warszawy, chłonę takie chwile.
Nie tym razem.
Idąc kolejne X czasu miła Pani pokazała mi na mapach gdzie jestem, którędy do Wisły. Jej reakcja na wieść, że muszę doczłapać się do Wisły 10km w takim stanie była bezcenna.
Nawet nie wiecie jaki kamień z serca mi spadł, kiedy nagle zza pleców pojawiła się moja wybawczyni – „pan pakuje rower na pakę, podwieziemy pana!”.
Stojący w korku (spowodowanym przez przejazd trasy MP przez drogę :P ) pick-up i przesympatyczne małżeństwo uratowało mnie przez pożarciem przez sępy.
To było fajne : )
Jeszcze fajniejsze było odwiedzenie i zakwaterowanie się na czas startu u dawnych znajomych. Dostałem od nich najlepszą, prywatną odprawę na temat każdego detalu trasy. Dobre jedzenie i spokojny sen.
I jak tu tego nie lubić?
Nie da się! Dlatego czekam już na nowe koło w ramach „Crash Replacement” i widzimy się najprawdopodobniej na mega trasach M Liga.